“Zullen we terug gaan, ‘t wordt nu wel heel slecht..”, de woorden waaien amper van mijn lippen of net over de kam verschijnt een poppetje, die als een idioot schreeuwt en met zijn armen zwaait zo snel hij ons in het vizier krijgt. Langzaam glijden we naar hem toe.. de eerste woorden die ons bereiken zijn “help” en iets van “avalanche” en met een blik over de rand is het een opslag duidelijk; de groep voor ons heeft bij de afdaling een hele dikke lawine afgetrapt en blijkbaar zijn er twee mensen in verdwenen.
Kut.. wijze woorden vanuit de SSC training komen boven, organiseren, zoeken, vinden, graven en heli bellen. De eerste hebben we snel eruit, hij maakt kabaal voor tien en zijn linker arm staat in een vreemde hoek. De tweede lijkt onvindbaar, pas na 20 minuten hebben we zijn hoofd vrij. Hij ligt akelig stil en reageert niet op ons geschreeuw en geschud.. “Waar blijft die fucking heli?” schreeuw ik naar mijn maatje, maar zijn blik zegt al voldoende. “Geen heli, te slecht weer om te vliegen… ”
Gelukkig niet iets uit mijn eigen ervaring, maar wel een van de (vele) scenario’s rekening mee leert houden tijdens de EHBBO / BLS training van Air Zermatt. Opeens besef je dat zaken die in de bewoonde wereld normaal zijn in de bergen helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. En dan?
Tijdens de training leerden we, onder begeleiding van Menno (bergredder), Oliver (paramedicus) en Daniel (Arts) stap-voor-stap de basiszaken van het eerste hulp verlenen in de bergen in combinatie met een flinke focus op het stuk eigen veiligheid, overleven wanneer je niet direct door een heli opgepikt kan worden.
De eerste dag begon met een introductie op de basis van Air Zermatt, waarna we allemaal met de heli richting de Testa Grigia gingen voor het vervolg. Na uitleg over de do’s and don’t rondom het werken met heli waren daar de eerste slachtoffers. Natuurlijk (?) was onze eerste hulp kennis erg ver weggezakt en begonnen we, ter plekke in de sneeuw, met de basis: benaderen en onderzoeken van een slachtoffer. Na het eten was er in de hut een lezing over onderkoelingsverschijnselen waarna we direct nog een keer in actie mochten komen en merkten hoe zwaar het is om een “bewusteloos” iemand een paar honderd meter een berg op te zeulen.
De volgende ochtend was ook direct een leermoment: je kan niet ongestraft zonder acclimatiseren op 3400m gaan zitten, iedereen had redelijke koppijn en voelde zich katerig. Ondanks dat ging het programma in dezelfde vaart door met scenario’s en heel veel praktische uitleg. Warmtepakkingen, reanimeren, beademen in combinatie met graaftechnieken en basic pieperzoeken passeerden de revue. Na het eten was er een lezing over het werk wat Menno heeft gedaan op Denali voor de reddingsdienst. De rest van het avondprogramma was gevuld met “slapen in een sneeuwhol”. Door de een wat enthousiaster benaderd dan door de ander, maar uiteindelijk heeft iedereen toch enkele uren geslapen.
Vijf uur in de ochtend wakker worden omdat Menno roept dat ze met de pistenbullies aan de gang gaan. Er zijn betere dagen geweest. Wanneer je uit het sneeuwhol kruipt besef je pas hoe warm het daarbinnen was, het is koud buiten! Na bijkomen in de hut en het ontbijt passeerden nog een aantal scenario’s de revue om alles nog eens goed te herhalen. Directe feedback maakte het geheel af. Na het laatste scenario worden de spullen gepakt en moet alles naar beneden worden vervoerd. Hilarisch waren de reacties op de reanimatiepop die achter op een rugzak is gebonden.
Erg interessant en leerzaam, maar ook leuk en gezellig, mede dankzij de erg gezellige groep.. Sander, Jeroen, Arjen, Irene en Richard: bedankt!